Muzyka

CZŁOWIEK MASZYNA

INSTRUKCJA OBSŁUGI

1. Opowieść zaczyna/kończy (lub występuje w trakcie) sen o maszynach parowych (Maszyna).
2. Wyłania się postać dorosłego człowieka przepełnionego świadomością klęski wartości, idei i marzeń. Z rozgoryczeniem przyjmującego swoje ograniczenia, na które „Nie ma rady”.
3. Lekarstwem na frustrację i nieporadność nie są jednak „Gorzkie pigułki” potęgujące beznadziejny stan bohatera, który zaczyna zauważać i definiować przyczyny i możliwości zmiany swojego położenia.
4. W tej „Beznadziejnej” sytuacji, pojawia się nadzieja jednak wraz nią wracają dźwięki ze snu.
5. Właściwie można przyspieszyć, można samodzielnie postawić diagnozę, można wiedzieć wszystko, można żyć na „Maxa”! Wystarczy wpisać to w google lub ubrać gogle pędząc na skróty… w stronę przepaści.
6. Może jednak odsunąć na chwilę niemożność naprawy całego świata? Wystarczy ruszyć się z miejsca, wystarczy zacząć od siebie (Zrób coś sam)!
7. Mieszanka skrajnych emocji, frustracji i nieporadności wspomaganych farmakologicznie pigułkami przyjmowanymi w maksymalnym pędzie, skonfrontowana z możliwością zmiany fatalnego stanu rzeczy może doprowadzić do wybuchu lub erupcji wulkanu (Wezuwiusz). Jest jednak nadzieja! Może wystarczy mały reset, przerwa lub wyjazd na kilka dni?
8. Właściwe wnioski i refleksje otwierają inny punkt widzenia. Można więc wracać! (Znikam/Wracam).
9. Najwyraźniej nie da się wszystkiego zrobić i nie naprawi się świata. Celem jest przetrwać „wśród norm dla ubogich” i dać sobie radę (lub wyciągnąć nogi…). Rezygnując z fizycznej formy doznań i kontaktów dość łatwo jest udawać, że nic się nie stało. W tym stanie nasze uczucia i emocje są włączane i wyłączane. Godząc się na to, pozwalamy sobą kierować i manipulować. Zmieniamy się w istoty o ludzkich kształtach i mechanicznych duszach (Człowiek maszyna).
10. Należy jednak pamiętać, że spełnione sny potrafią zostawiać za sobą spaloną drogę. Tak łatwo jest się pogubić zaspokajając przesadne pragnienia (Klub 27).
11. Mimo, że się przyciągamy i odpychamy wypełniamy określoną przestrzeń. Jest w nas wspólny pierwiastek (może tylko przypisujący nas do jednego gatunku, ale jednak jest nam wspólny). Każdy może sobie zadać pytanie jak widzi siebie w tym „świetle” (Obcy)?
12. Odrywając się na chwilę od rzeczywistości, marzymy o szczęściu, radości, miłości. Jesteśmy w tych marzeniach jak „Motyle”. Trwamy w kolorach nadziei.
13. Bez ulotności i chwili nadziei lądujemy wśród tysiąca niezałatwionych spraw, które zrealizujemy (lub nie) „Za 1000 lat”.
14. Ta świadomość skutecznie obdziera nas ze złudzeń i uczuć pozostawiając przyszłość w rękach nic nieczującego człowieka maszyny (Człowiek).